Dag 12: Hoi An - Qui Nhon

We staan vandaag om 6.00u op want we hebben een lange reis voor de boeg. We moeten 350 km rijden naar onze volgende overnachtingsplaats.

In de omgeving van Hoi An is weinig landbouw omdat hier een zandachtige grond is, die niet vruchtbaar is. Hierdoor kunnen de mensen geen rijst of noten of iets dergelijks verbouwen en daarom wonen er ook weinig mensen in het buitengebied.
Het is voor ons wel mooi te zien, omdat het weer een ander landschap is.

Wanneer we een stuk verder zijn is er wel weer veel landbouw. In deze tijd wordt de rijst geoogst en we zien dan ook veel mensen aan het werk langs de weg. We stoppen op een plek om foto's te maken en het is echt mooi om te zien. Mensen hebben wel moderne invloeden hier en zijn niet meer allemaal zo arm maar je ziet hier wel echt nog hoe ze werken en hoe wij het ook kennen van tv, boeken, internet etc.

Vietnam is na Thailand het land wat de meeste rijst produceert. Vietnam produceert 40 miljoen ton rijst per jaar en 7 miljoen ton hiervan wordt geexporteerd.
Ook zien we op plekken waar de rijst al geoogst is dat ze de grond aan het afbranden zijn. Dit zorgt ervoor dat de grond weer vruchtbaarder wordt. Soms verbouwen ze tussendoor aardappels of mais en daarna weer rijst. In het noorden kunnen ze 2 keer per jaar rijst oogsten, in het zuiden soms 3 keer per jaar. Er zijn natte en droge rijstvelde, maar de rijst van de natte rijstvelden is van betere kwaliteit.
Er zijn verschillende soorten rijst, zoals zwarte, witte en rode rijst. De zwarte en rode rijst worden vaak gebruikt voor het maken van toetjes.
Mensen eten hier vaak kleefrijst, dit is ook makkelijker aangezien ze hier met stokjes eten. Ze willen geen vliesjes om de rijst maar de witte rijst.

Onderweg maken we een stop bij het dorpje My Lai. Dit is een zeer indrukwekkend dorpje met een verschrikkelijke geschiedenis. Na het Tet-offensief dachten de Amerikanen over informatie te beschikken waaruit bleek dat het 48ste bataljon van de Vietcong zich schuilhield in het dorp My Lai. Omdat er tijdens het Tet-offensief oook veel amerikanen gedood zijn waren zij opgefokt om wraak te nemen op de Vietnamezen. In het rapport wat de Amerikaanse soldaten kregen stond dat er zich geen vrouwen of kinderen meer in het dorp bevonden. De Amerikaanse soldaten kregen de opdracht om alles in het dorp te vernietigen. Zij werden geindoctrineerd dat de Vietcong strijders zich in dit doorp schuilhielden. Zowel alle Vietcong strijders die er waren, als alle woningen en zelfs al het vee moest gedood worden. Op 16 maart 1968 trokken de soldaten naar het dorp. Zij waren er in eerste instantie van overtuigd dat er VIetcong strijders zaten en zij begonnen met schieten en hielden niet meer op totdat vrijwel alle dorpelingen dood waren. De meesten van hen, waaronder ook baby's en kinderen die nog niet zelfstandig konden lopen, werden in een sloot gegooid en vervolgens met automatische vuurwapens vermoord. Alle huizen werden in brand gestoken. Het bloedbad kwam tot een einde toen een helikopter van het Amerikaanse leger tussen hun eigen troepen en de overgebleven Vietnamezen landde. Onder leiding van William Calley zijn in ongeveer 1 uur tijd 504 mensen gedood. Ook werden alle waterbronnen vergiftigd. Slechts elf bewoners van My Lai oveleefden de moordpartij doordat ze door de heliktoperbemanning werden geevacueerd. Deze mensen hadden zich voorgedaan alsof ze dood waren terwijl ze onder de lijken lagen. Ook is er een vierjarig jongetje levend onder de lijken vandaan gehaald.

Achteraf hebben de Amerikanen dit bloedbad geprobeerd te verzwijgen en zelfs gezegd dat de missie geslaagd was. Dit terwijl er helemaal geen Vietcong strijders in dit dorp zaten en er alleen maar onschuldige mensen op gruwelijke wijze zijn vermoord. In 1969 is dit toch aan het licht gekomen door journalisten die undercover waren en soldaten die verteld hebben wat er gebeurd is. De protesten tegen de Vietnamoorlog zijn hier destijds ook nog heviger door geworden.

William Calley, degene die verantwoordelijk was voor dit bloedbad is nooit echt gestraft geweest. Hij is in eerste instantie veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf maar nadat hij in hoger beroep is gegaan is dit omgezet naar een straf van 10 jaar. Uiteindelijk is hij nadat hij een derde hiervan heeft uitgezeten in de vorm van huisarrest, in 1974 vrijgekomen nadat president Nixon hem gratie had verleend.
Een aantal andere militairen zijn wel aangeklaagd voor deze moorden maar nooit berecht.
De meeste militairen die deelgenomen hebben aan deze missie hebben later zelfmoord gepleegd of zijn aan de drank en drugs geraakt.

De Amerikaan Hugh Thompson, die de piloot van deze helikopter was en dus nog mensen gered heeft, is in 1993 teruggegaan naar het dorp en heeft ook enkele overlevenden gesproken. Wij hebben hier in de bus een korte documentaire over gezien die erg heftig was. Een van de overlevenden vraagt ook aan hem waarom hij niet meer mensen gered heeft, wat erg confronterend is. Hij had het wel gewild maar had de capaciteit ook niet om meer mensen te redden. Het uiteindelijke dodenaantal is nooit precies vastgesteld, maar op het monument staan de namen van 504 mensen die overleden zijn tijdens dit bloedbad.
Ook komt een vrouw aan het woord die dit overleefd heeft en zij verteld hoe ze gezien heeft dat haar Oma eerst doodgeschoten werd door drie kogels en daarna opgeblazen werd met een handgranaat. Ook zwangere vrouwen werden gedood en zij heeft een zwangere vrouw gezien waarvan zelfs de buik opengehaald was en de voetjes uit de buik staken.

Wij zijn zelf in het dorp geweest. Er is eigenlijk helemaal niets van het dorp overgebleven behalve enkele funderingen die er nog staan. Een huis is opgebouwd om te laten zien hoe het eruit zag en ook zijn er twee massagraven te zien. Bij elke fundering staat een bordje met welke familie er geleefd heeft en hoeveel van hen overleden zijn tijdens deze massamoord.
Ook hebben we de sloot gezien waar veel mensen in gegooid zijn alvorens ze vermoord zijn. In het museum staat ook een foto van de sloot waarin je de mensen nog ziet liggen.
Ook is er een museum bijgebouwd waar alle namen op een monument gegraveerd staan en in dit museum staan veel foto's van de massamoord, erg indrukwekkend en heftig om te zien.

Ook buiten staat er een monument, waar nog elk jaar op 16 maart een herdenking plaatsvindt. Hier komen ook veel Amerikanen naartoe.
Veel oude mensen kunnen de Amerikanen niet vergeven voor wat er gebeurd is en koesteren nog steeds wrok tegen de Amerikanen. De jongere generatie ervaart dit niet meer zo erg.

Vanuit hier rijden we verder en nadat we het allemaal een beetje hebben kunnen laten bezinken gaan we over op een heel ander onderwerp.
Onze gids Giang (Zang) vertelt ons hoe mensen hier trouwen. Ook verteld hij over zijn eigen bruiloft en laat ons ook foto's hiervan zien.

Vroeger zochten de ouders uit met wie je trouwde. De familie van de man betaalde de familie van de vrouw hier ook voor, dit kon met geld zijn maar ook doormiddel van bijvoorbeeld een waterbuffel. Tegenwoordig wordt er symbolisch iets geschonken aan de familie van de vrouw.
Wanneer een man en vrouw gaan trouwen dan zorgde de man er vroeger voor dat hij gouden oorbellen had voor de vrouw. Deze werden dan alleen op de huwelijksdag gedragen en daarna bewaard voor de volgende generatie. Of verkocht wanneer ze in geldnood kwamen. Tegenwoordig zijn er veel westerse invloeden en geven ze net als bij ons een trouwring in plaats van oorbellen.

De astroloog speelde en speelt nog steeds een grote rol in het bepalen van de huwelijksdag. Een goede dag is sowieso op een even dag, want even nummers zijn nummers van blijdschap. Doordat de astroloog bepaalt wanneer een goede dag is om te trouwen zie je hier ook dat er veel stellen op dezelfde dag trouwen. Of dit dan een maandag, vrijdag, zondag of wat voor dag dan ook is, dat maakt niets uit. Ook maken ze gebruik van horoscoopkalenders hier, die ervan uit gaan dat je een bepaald dier bent afhankelijk van welk jaar je geboren bent. Vier dieren hebben een conflict, varken, slang, tijger en aap. Deze dieren gaan niet samen. Ook schijnt het zo te zijn dat wanneer je als vrouw een tijger bent dat je heel moeilijk aan een man komt omdat mannen bang zijn voor de tijger. De astroloog bepaalt ook of het verantwoord is dat twee mensen met een bepaalde horoscoop samen gaan trouwen.

Wanneer het huwelijk door kan gaan dan moeten de bruid en bruidegom eerst naar de gemeente om zich te registeren, zoals dat bij ons ook is, alleen dan makkelijker. Zij moeten alleen hun namen schrijven op een formulier en dan antwoorden op de vraag of "will you love him/her". Als je hierop antwoordt met ja dan ben je officieel man en vrouw. Als je dit meeneemt en ook aan ouders laat zien dan mag je samenwonen. Het is hier namelijk niet geaccepteerd om samen te wonen voordat je getrouwd bent.
Bruidsparen maken vaak foto's voordat ze gaan trouwen. Dit doen ze voordat ze het huwelijksfeest houden. Ze maken dan foto's op verschillende plaatsen, een soort fototour. Voorheen deden ze dit in een studio maar tegenwoordig meestal op locatie zoals bij Halong bay of Hoi An. Dit is dan wel duur aangezien een heel team meegaat zoals visagist, kleding etc. Prijzen liggen dan rond de $200/300. Ze maken ook foto's met meerdere kledingsetjes. Alle kleding is gehuurd. Ze hebben vaak zowel traditionele kleding als de witte trouwjurk (ook overgewaaid vanuit het westen).

Voor de bruiloft bereidt de familie van de bruid en bruidegom offers voor zoals eten, drinken en geld.
Er worden 7 vrijgezelle jongens geregeld door de familie van de bruidegom en 7 vrijgezelle meiden door de familie van de bruid. Zij ontvangen de schalen met offers (cadeaus). Het zijn er 7 omdat het inclusief de bruid en bruidegom dan 8 personen zijn, dit een even getal is en dit de nummers van blijdschap zijn.
In steden gebruiken ze vaak een riksja om offers naar familie te brengen, of ze lopen. Als het ver weg is maken ze gebruik van een taxi of bus.
Rood is de kleur van geluk en dus wordt dit ook veel gebruikt bij huwelijken.

Bruiloften worden hier heel uitgebreid gevierd, het is gebruikelijk om familie, vrienden en vrienden van vrienden uit te nodigen. Op een kleine bruiloft komen ongeveer 500 personen, normaal al snel 1000/1200 personen. Hierdoor komt het ook wel eens voor dat er mensen zijn die de bruid en bruidegom niet persoonlijk kennen. Het is onbeleefd om niet naar een bruiloft te gaan wanneer je een uitnodiging hebt gekregen. Omdat de jonge generatie het tegenwoordig vaak druk heeft bestaat er een service die je in kunt huren. Je huurt dan mensen in die in plaats van jou naar de bruiloft gaan en die namens jou ook een cadeau geven. Zij gaan dan dus voor geld naar een bruiloft, genieten van het eten en drinken, laten een envelop achter namens jou en krijgen daar ook nog voor betaald (prima baan lijkt mij).

De bruidegom moet zich aan alle tafels voorstellen en daarna hierop proosten met de mensen. Hij moet dus aan elke tafel proosten. Bij onze gids Ziang waren dit 122 tafels, dus 122 keer proosten en hij heeft dit dan met een half glaasje rijstwijn gedaan (61 hele glaasjes wijn dus). Je kunt je dus indenken dat de bruidegom ladderzat is na de bruiloft.

Een bruiloft in de stad duurt 3 tot 4 uur. Een bruiloft op het platteland duurt anderhalve dag. Na een bruiloft is het een bende. Na het eten en drinken gooit iedereen alles op de grond, maar met een aantal mensen wordt dit ook heel snel weer opgeruimd waardoor er vlak na de bruiloft al eigenlijk niet meer te zien is dat er een groot feest geweest is.

Na een toiletstop hebben we happy hour in de bus, geregeld door onze gidsen. We kunnen kiezen uit rum cola of ananassap (voor diegene die geen alcohol willen). Ook krijgen we chips en nootjes en wordt er muziek opgezet. Erg leuk en gezellig!

Rond 17.00u komen we aan bij ons volgende hotel in Qui Nhon. De mensen hier leven voornamelijk van de visvangst en het maken van boten. Twee jaar geleden is hier in de zee een grote haai gevangen die een aantal mensen aangevallen had, ze zeggen dat er nu geen haaien meer zitten (we hebben er ook geen gezien gelukkig). Ook staat de stad bekend vanwege de sport Kungfu die hier veel uitgeoefend wordt.

Ons hotel ligt aan het strand en we zijn dus meteen nog even naar het strand gegaan waar we met een groot gedeelte van de groep nog wat hebben gedronken. Dit is geen plaats waar veel westerse toeristen komen en dat is te merken, want ze spreken hier erg slecht engels. Maar we zijn er samen uitgekomen!

Hierna hadden we een diner in de vorm van een buffet in het hotel en daarna zijn we nog even naar het dakterras van het hotel gegaan waar we een mooi uitzicht hadden over de stad.

Ook valt ons op dat we hier weinig grijsharige mensen zien. Het blijkt dat er speciale kappers zijn waar je naartoe kunt gaan om je grijze haren uit te laten trekken. Indien iemand teveel grijze haren heeft dan verven ze het hier meestal.