Dag 17: Ho Chi Minh - Cu Chi

Om 5u gaat de wekker vandaag, want om half 7 vertrekken we richting de Cu Chi tunnels. We gaan zo vroeg om op deze manier te proberen de massadrukte voor te zijn. We hebben wel geluk dat het zondag is, want dan zijn er meestal minder mensen dan doordeweeks.
Ook ’s morgens vroeg is het al druk op de weg en om 6.45u komen we zelfs al een begrafenisstoet tegen.
Rond 8u komen we aan bij de Cu Chi tunnels en het is ons gelukt om de drukte voor te zijn want we komen als eerste aan. De rust is maar van korte duur want na 2 minuten staat de tweede bus al naast ons.

De Cu Chi tunnels zijn in eerste instantie gebouwd in de Franse tijd door tegenstanders van het Franse regime, de communistische Vietminh-strijders. De tunnels werden toen ook gebouwd om van dorp naar dorp te gaan. Tijdens de oorlog met de Amerikanen is het uitgebreid van familie naar familie etc. en is er een compleet ondergronds dorp ontstaan, waarin zelfs grote ruimtes gebouwd zijn.
In totaal is er tussen 1948 en 1975 gebouwd aan de tunnels, maar het meeste is gedaan in de laatste 10 jaar, van 1965 – 1975. Er leefden dagelijks 60.000 mensen in deze tunnels maar in tegenstelling tot de Vinh Moc tunnels, waren de mensen hier niet dagenlang onder de grond en waren zij alleen overdag in de tunnels en niet ’s nachts.
Sommige tunnels liepen zelfs onder de Amerikaanse basis door, zonder dat zij dit wisten!
De tunnels werden ook gebruikt voor opslag van voedsel, water etc. Ook waren er waterbronnen en keukens in de tunnels. Bij de keukens hadden ze een speciaal afzuigsysteem bedacht om de rook en de geur te verbloemen. Dit leek dan in de ochtend gewoon mist te zijn en kwam ook op een andere plek uit de grond dan waar de keuken daadwerkelijk was.
Ook was er een ruimte in de tunnels waar onontplofte bommen etc. gebruikt werden om nieuwe wapens enz. van te maken die zij konden gebruiken in hun strijd.
De Cu Chi tunnels zijn in tegenstelling tot de Vinh Moc tunnels ook een stuk smaller, ze zijn maar 60 cm breed en 80 cm hoog. Waar in de Vinh Moc tunnels bijna iedereen van de groep er doorheen is gegaan, zijn er hier maar enkele die het aandurfden. Ik heb het geprobeerd maar ik heb mij na een meter omgedraaid omdat ik het niet aandurfde. Ik was dan ook wel een klein beetje eigenwijs aangezien er gezegd werd dat mensen met hartproblemen, astma etc. de tunnels niet in mochten (en ik wel astma heb). Maar de benauwdheid en het feit dat ik bijna kruipend door de tunnels moest (en toch wel een beetje claustrofobisch ben) hebben ervoor gezorgd dat ik me heel snel alweer omgedraaid heb!

De Amerikanen hebben heel veel moeite gedaan om de tunnels te vinden, maar de Vietcong was bijna overal op voorbereid. De gangen waren smal en hadden veel bochten ter bescherming tegen explosies. Ook werd er regelmatig een U-vorm gebruikt die vol water stond om de verspreiding van gifgassen in de tunnels tegen te gaan. De Amerikanen hebben onder andere geprobeerd de tunnels te laten overstromen, maar doordat de tunnels in verbinding stonden met de Saigonrivier liep het water hiernaar af. Ook hebben de Amerikanen hier flink wat gebombardeerd, waar we de kraters nu nog van kunnen zien. Daarnaast strooiden de Amerikanen graszaadjes die snel groeiden en in de droge tijd branden ze deze dan af in de hoop de ingangen van de tunnels te vinden. Omdat er ook klei over de ingang lag, is dit nooit gelukt.
Ook hebben de Amerikanen honden ingezet om op zoek te gaan naar de Vietcong in de tunnels, maar doordat de Vietcong kleding van dode Amerikaanse soldaten en pepers neerlegden, zichzelf met de zeep wasten waar Amerikanen zich ook mee wasten, leidde dit de honden af van hun doel en konden ze de Vietcong niet ruiken. Ook zijn er andere Aziatische mensen ingezet om door de tunnels te gaan, de Amerikanen waren namelijk te groot om er door te gaan, Aziaten zijn toch een stuk kleiner en smaller.
De Vietcong hadden ook verschillende valkuilen gemaakt, welke we gezien hebben. Ik kan jullie verzekeren dat je die niet tegen had willen komen want dan had je een vreselijke dood gehad.



Ook hebben we de officiële ingangen van de tunnels gezien, welke écht onzichtbaar zijn! We staan er zowat bovenop en hebben niet in de gaten dat dit de ingang is. Er zijn ook geen aanwijzingen, de Vietnamezen wisten destijds precies waar ze erin konden en waar eruit. Er waren ook speciale vluchtuitgangen die naar de Saigonrivier gingen wanneer ze moesten ontkomen. Ze deden dit dan met bamboe, welke ze dan gebruikte als snorkel.

Boven de grond had de Vietcong ook allerlei trucjes waar ze gebruik van maakten. Zo droegen zij sandalen die gemaakt waren van het rubber van oude autobanden. Door de bandjes waar ze de sandalen mee vast zetten andersom op de voetzool te zetten (dus alsof je je schoen achterstevoren aan hebt), zetten zij de Amerikanen op een verkeerd spoor. Het leek dan alsof ze een bepaalde richting opliepen, terwijl ze juist de andere kant opliepen.

Vanuit de Cu Chi tunnels zijn we doorgereden naar de plek waar de wereldberoemde foto is gemaakt van Kim Phuc. Bij de schoonzus van Kim Phuc krijgen we een documentaire te zien over Kim Phuc en daarna krijgen we noodlesoep als lunch.

De documentaire was erg indrukwekkend, bijna iedereen was ook emotioneel wel geraakt door deze documentaire. Wat mij opviel is dat je op de foto niet ziet dat Kim verbrand is, terwijl ze op haar hele rug en bovenarmen flink verbrand is. Je ziet ook een stuk dat gefilmd is tijdens het moment wanneer de foto gemaakt is. Het geeft een stukje weer hoe vreselijk de oorlog geweest is.

Na de lunch gaan we naar de Cao Dai tempel, die om de hoek ligt. Het Caodaisme is een relatief nieuw geloof, wat pas in 1926 ontstaan is. Er zijn inmiddels zo’n drie miljoen volgelingen van dit geloof. Het Caodaisme is een uniek geloof omdat het bestaat uit samengevoegde elementen van meerdere geloven. Onder andere het Boeddhisme, Islam, Confucianisme, Christendom en het Taoïsme komen er in voor. Het Caodaisme is eigenlijk een mengelmoes van het “beste” van de andere geloven.
Het is een kleurrijke tempel en omdat er vier keer per dag een gebedsdienst is, hebben we er ook eentje gedeeltelijk mee kunnen maken. Alle gelovigen zijn in een wit gewaad gekleed en mannen en vrouwen hebben hun eigen plek. Ook wij als bezoekers merken dit, wanneer we naar boven gaan moeten de vrouwen de linker trap nemen en de mannen de rechtertrap.

Vanuit hier zijn we met de bus terug naar het hotel gegaan en hebben we de middag en avond vrij.
Natasja, Wilfred, Ruud en ik zijn om 15.30u naar de overdekte markt gegaan. Gelukkig was deze overdekt, want toen we daar waren begon het behoorlijk hard te regenen en het hield ook een tijdje aan. Nadat het weer gestopt was met regenen zijn we ergens wat gaan drinken en vervolgens wilden we naar de buitenmarkt gaan. Toen we daar aankwamen bleek echter dat ze deze net gingen opbouwen. We geloofden onze ogen niet, wat hier allemaal gebeurde. Van alle kanten kwamen de partytenten, kasten etc. aangesleept. Mensen die met de spullen sleepte, maar ook met scooters werd van alle kanten alles aangeduwd. Binnen no time werd alles opgebouwd. Maar omdat we ook nog moesten eten zijn we eerst wat gaan eten voordat we over de markt zijn gaan lopen. We hadden allemaal lasagna besteld, maar omdat dit zo’n kleine porties waren hebben we nog maar twee porties besteld zodat we in totaal 1,5 portie per persoon hadden. Hierna zijn we over de markt gelopen, hebben nog wat souvenirtjes gekocht en na een gezellige avond zijn Ruud en Wilfred nog een biertje gaan drinken en Natasja en ik hadden besloten om voor een voetmassage te gaan.
Van tevoren waren we gewaarschuwd dat er zaken zijn waar je ook een ‘happy ending’ bij de massage krijgt, maar in de buurt van het hotel zou het allemaal wel oké zijn. We zijn dan ook twee deuren verder dan ons hotel gaan kijken en daar besloten dat we de voetmassage hier zouden gaan doen. We kregen eerst gemberthee omdat dit goed zou zijn om de afvalstoffen af te laten drijven. Hierna werden we meegenomen naar een kamer met blauwe verlichting (het leek wel een blue light district ipv een red light district, maargoed). We waren blij dat we met zijn tweeën deze bijzondere ervaring mochten meemaken. Eerst werden onze voeten in een bak met warm water gezet en daarna begonnen ze aan een gezichtsmassage. Ik was vooral verbaasd aangezien we naar mijn weten toch echt een voetmassage geboekt hadden, maar volgens Natasja zou het allemaal wel goedkomen. Toen er ook nog komkommers op ons gezicht werden gelegd wisten we helemaal niet waar we aan toe waren, maar gelukkig had ik een spiekgaatje en kon ik alles een beetje in de gaten houden.
Uiteindelijk zijn ook onze voeten gemasseerd, en na een uur waren we klaar. Tenminste, dat dachten we. Natasja werd door een vrouw (meisje) gemasseerd en zij zei “finish”. Dus ook ik dacht dat ik klaar was en wilde opstaan, maar toen ik dit van plan was gaf de man (jongen) aan dat hij niet had gezegd “finish”. Waarop hij doodleuk vertelde dat hij niet klaar was “because he wanted to stay with me there till tomorrow morning”. Uhh nee bedankt. Na een kort bedankje zijn Natasja en ik dan ook snel vertrokken, maar we zijn weer een ervaring rijker! De massage op zich was prima trouwens.
Hierna zijn we naar onze kamers gegaan om te gaan slapen.